τα μαγισσοκαμώματα μετακομίζουν σε νέα πλατφόρμα: http://mayissokamomata.espivblogs.net/ η παρούσα διεύθυνση στο blogger θα παραμείνει, αλλά δεν θα ενημερώνεται. σας προσκαλώ λοιπόν στη νέα διεύθυνση και μπαίνετε με το αριστερό ;)
Εθκιάβαζα το πρωί το ακόλουθο: «Σοκ στη Λεμεσό: εκπορνευόταν μαζί με το βρέφος της» (http://www.cytoday.eu/index.php?id=357&nid=2067932) τζιαι αηδίασα για ακόμα μια φορά με την υποκρισία της ψευτοηθικής της κοινωνίας μας.
Το «σοκ» όπως αντιλαμβάνομαι ότι το έπαθε τζείν@ που έγραψε τούντο πράμα – σε τρία στάδια τζιαι με τα ανάλογα παραληρήματά του το καθένα – τζιαι όπως το μεταφέρει τζιαι στ@ αναγνώστ@:
ΣΟΚ αρ.1: «μα γίνουνται τζιαι οι πουτάνες μάνες?!» (αφού είπεν το τζιαι ο Akins εις το αμέρικα, «το γυναικείο σώμα έσσιει μηχανισμούς προστασίας που ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες». Καλάν, τζείνος είπεν το για τα “illegitimate rapes[*],” αλλά εν γίνεται, πρέπει να έσσιει τζιαι σε σχέση με τες πόρνες… ίντα εν να γίνεται η κάθε πουτάνα μάνα? Εν εν σωστό! Η φύση, ο πλάστης μου, κάποιος πρέπει να εμερίμνησε για τούτο, εν γίνεται! Έτω, τούτη εν η εξαίρεση αλώπως… εν που τούτες που επιβεβαιώνουν τον κανόνα! ‘ξα? Μα εφαντάστηκες? Μάνα μου τα καημένα τα μωρούθκια… ίντα μπο να τραβούν… φυσικά, τζιαι τζείνα εν να μεγαλώσουν τζιαι να γίνουν τίποτε πουτάνες τζιαι ναρκωμανείς τζιαι περιθωριακοί σαν τις μανάδες τους.. ε, ίντα να τους λυπούμαι καλό? Έτο, έτσι εν τούτοι ούλλοι… φτου, φτου, μακρυά που λλόου μας! Μη κακό!)
ΣΟΚ αρ. 2: «μα ένα βρέφος μες στο μπουρδέλο με τη μάνα του?» (εν εν σωστά πράματα τούτα! Εν εν σωστός χώρος για ένα μωρό! Έπρεπε να το άφηνε κάπου αλλού, όι να το κουβαλά μαζί της μες στα μπουρδέλα… τι? Εν είσσιε που να το αφήκει? Στη μάνα της, σε μια φίλη της, κάπου? Όι? Ε, ας το άφηνε μόνο του στο σπίτι, να μεν σοκάρει την ηθική μας... Τζιαι ποιος της είπε να πάει να γίνει πουτάνα? Εμείς γιατί έχουμε τες δουλειές μας τζιαι τες οικογένειές μας τζιαι την αξιοπρέπεια τζιαι την υπόληψή μας, δηλαδή? Εμείς ίνταλως τα εκαταφέραμε τούτα ούλλα? τζιαι ίντα μπου φταίει τζείντο μωρό το φτωχό αν η μάνα του εν πουτάνα? … Ε, μα είπαμε, τζιαι τζείνο την ίδια κατάντια εν να έσσιει τελικά. Ουου, άτε…)
ΣΟΚ αρ. 3: «μα εκπορνεύονται οι μάνες?» (αφού οι μάνες εν εξ ορισμού ιερές! Εν έχουν σεξουαλικότητα! Μα τούτη σίουρα ήταν πουτάνα που πριν… Αλλά εν της έφυεν η όρεξη τωρά που έγινε μάνα? Ίντα συνεχίζει να εν πουτάνα τωρά? Έπρεπε να επαρέτα τούντη ζωή! Ε, ας εμεινίσκαν τζιαι οι θκυο στους δρόμους... τι να κάμουμε? Παρά να εν το μωρό μες στα μπουρδέλα? Καλύττερα άστεγο τζιαι νηστικό, αλλά όι μες στες πουτάνες! … Ε, μα όι τζιαι να τους διούμε τζιαι δημόσια βοηθήματα? Μα που? Στες πουτάνες? Τες αλλοδαπές? Όι, όι! Ίντα εν να τες πλερώνουμε εμείς? Ποιος της είπε να πάει να κάμει κουπελλούδι? Μα έτσι εν τούτες… εν τζιαι αλλάσσουν… πουτάνες…)
Απορίες δικές μου τωρά:
1) πότε εν να αποκτήσουμε στην κύπρο πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες φροντίδας βρεφών/ παιδιών για εργαζόμεν@ γονείς? (ΝΑΙ, τζιαι για τζείν@ που εργάζονται στη βιομηχανία του σεξ! ΝΑΙ τζιαι για μετανάστ@!)
2) αφού η μια που τες γυναίκες εσυνελήφθηκε ως «μαστρωπός», η άλλη γιατί εσυνελήφθηκε τζιαι κρατείται μαζί με το βρέφος της? εν μέρος του προγράμματος προστασίας μαρτύρων τζιαι «θυμάτων» της αστυνομίας τούτη η διαδικασία? οξά εποινικοποιήθηκε το sex work στην κύπρο τζιαι εν το επήραμε είδηση?
3) γιατί εν σημαντικό το ότι η εν λόγω γυναίκα εν που τη ρουμανία τζιαι ότι η «46χρονη Ελληνίδα προωθούσε στην πορνεία νεαρές αλλοδαπές»? Τι εν το τόσο σημαντικό στην υπηκοότητα τούντων γυναικών? Εν μοχλός πίεσης για να προγραμματιστούν στοχευμένες δράσεις της κάλυψης των αναγκών επιβίωσης των μεταναστριών γυναικών στην κύπρο, μήπως? (ναι, «εδώ γελάμε»…) Όι, εν απλά ο τρόπος των δημοσιοκάφρων να παρουσιάζουν τ@ μετανάστ@ ως «το άλλο», ένα άλλο που εν «κακό», «μοχθηρό», «ξένο», «ανήθικο», «εγκληματικό», «επικίνδυνο», τζιαι αφαιρώντας του την ανθρώπινη υπόστασή του μετατρέπεται σε μη θέμα προβληματισμού. Ή μάλλον προβληματίζει μας, σε σχέση μόνο με τη δική μας ασφάλεια τζιαι ως απειλή προς την «ηθική» μας…
4) τι σημαίνει ακριβώς «ο συνεργάτης της αστυνομίας [...] ήρθε αντιμέτωπος με την 46χρονη από την Ελλάδα και 34χρονη Ρουμάνα»? Ήταν σε πεδίο μάχης τζιαι ήρταν αντιμέτωπ@? Σε τι ήρταν αντιμέτωπ@? Επήεν ο «καλός μπάτσος» να αντιμετωπίσει το «έγκλημα», α? ε, κάπως πρέπει να αποδωθεί τζιαι η σχετική δραματικότητα να μου πείτε…
5) "η συνέχεια δώθηκε" πριν ή μετά που επωφελήθηκε των υπηρεσιών σεξ ο συνεργάτης της αστυνομίας, ο οποίος επέλεξε τη μητέρα με το μωρό για να του παρέχει υπηρεσίες σεξ τζιαι μάλιστα προκαλεί έκπληξη το ότι το μωρό εδώθηκε στη «μαστρωπό» για φύλαξη προκειμένου να του προσφερθούν οι υπηρεσίες που εγόρασε? Επροτιμούσε μήπως να συμμετέχει τζιαι το μωρό σε τούντες υπηρεσίες? Γι’ αυτό η έκπληξη?
6) να υποθέσω ότι τωρά που το βρέφος βρίσκεται υπό κράτηση μαζί με τη μήτερα τ@, είμαστε ήσυχ@ ότι εδιασφαλιστήκαν τα δικαιώματα του παιδιού, εν εν?
7) τωρά που ήρτε "στο φως" τούτη η υπόθεση, εν να διασφαλιστεί ότι η εν λόγω μητέρα εν να αποκτήσει πρόσβαση στο επίδομα μονογονεϊκών οικογενειών τζιαι σε προγράμματα των υπηρεσιών κοινωνικής ευημερίας για κάλυψη των εξόδων της φροντίδας παιδιών εργαζόμενων γονέων? Ή, έστω, εν να ενημερωθεί για τη δυνατότητα πρόσβασης στο δημόσιο βοήθημα τζιαι σε περίπτωση που ενδιαφέρεται, εν να της δοθεί πρόσβαση? Φυσικά και όχι!
Πόση, μα πόσην υποκρισία έχουμε ως κοινωνία τελικά?
___________________________
[*] [sic(k)] – χρησιμοποιώ το στη θέση του ακαδημαϊκού “sic” για ατάκες, όπως η πιο πάνω, που ξεπερνούν την απλά λανθασμένη έκφραση (άϊς τον πελά, είμαι τζιαι προσεκτική με τες ξιτιμασσιές που αναπαράγουν στερεότυπα/ σεξισμό/ διακρίσεις/ τιμωρητικές αντιλήψεις του σεξ/ ενοχικές αντιλήψεις της μαλακίας/ κλπ τζιαι εν μπορώ να το περιγράψω άλωσπως… τούτα έσσιει η αυτολογοκρισία, όμως…)
Η επιλογή μου στην πορνεία με έμαθε πως αυτός ο πόνος κι ο εξευτελισμός δεν απέχουν πολύ από την αγάπη και τον έρωτα δύο φυσιολογικών ανθρώπων.
Κάθε φορά που πηδιέμαι...κάθε φορά που πεθαίνω σκέφτομαι την ίδια στιγμή...
Ότι εγώ κι ο Θεός έχουμε κάνει μια παράξενη συμφωνία...
Κοιτάζω τον ουρανό και νιώθω πως και οι δύο περιμένουμε το ίδιο πράγμα...
Μια απόδειξη της ύπαρξής μας...
Εν αρκετά συχνά που θωρώ σε συζητήσεις περί διακρίσεων να αναπαράγονται διακρίσεις τζιαι φοβικότητες μέσα που προσπάθειες για καταπολέμηση των διακρίσεων τζιαι των φοβικοτήτων. Να αναπαράγεται δηλαδή σεξιστικός λόγος σε απαντήσεις ενάντια στην ομοφοβία, τρανσφοβικός λόγος σε απαντήσεις ενάντια στο μισογυνισμό, ρατσιστικός λόγος σε απαντήσεις ενάντια στο ableism κοκ και σε όποιο δυνατό συνδυασμό. Επίσης, εν εν σπάνιο δυστυχώς άτομα που βιώνουν ρατσισμό να συμπεριφέρονται τα ίδια ρατσιστικά, άτομα που βιώνουν σεξισμό να επιδεικνύουν τα ίδια σεξιστική συμπεριφορά, άτομα που βιώνουν ομοφοβία να φέρονται ομοφοβικά, κοκ. Τζιαι τούτο γιατί η καταπίεση τζιαι οι διάφορες φοβικότητες εν τόσο έντονα επιβεβλημένες που την κοινωνία που τελικά εσωτερικεύονται ακόμα τζιαι που τα ίδια τα άτομα που τις υφίστανται. Πολλές φορές τα άτομα που προβαίνουν στην αναπαραγωγή τέθκοιων διακρίσεων τζιαι φοβικοτήτων, κάμνουν το χωρίς κακές προθέσεις, χωρίς καν να αντιλαμβάνονται ότι το κάμνουν τζιαι πολλές φορές, όταν τους επισημανθεί ότι το κάμνουν, πκιάνουν στάση άμυνας τζιαι αντί να αναλογιστούν τες ευθύνες του λόγου τους, προσπαθούν να δικαιολογηθούν ή/ τζιαι να κατηγορήσουν το άτομο που τους το επισήμανε για υπερβολή, υποχονδριότητα κοκ.
Για να μπορούμε αποτελεσματικά να καταπολεμήσουμε τες φοβικότητες τζιαι τις διακρίσεις κάθε είδους χρειάζεται να σταματήσουμε να ταΐζουμε το κυρίαρχο σύστημα (την ετεροκανονικότητα, την πατριαρχία, την κάθε είδους κανονικότητα) με στερεότυπα. Τούτο δυστυχώς πολλές φορές εν λαμβάνεται υπόψη κατά τις προσπάθειες αντιμετώπισης της ρητορικής μίσους, με αποτέλεσμα στερεότυπα τζιαι φοβικότητες να αναπαράγονται μέσα από προσπάθειες… καταπολέμησής τους. Πιο κάτω επιχειρώ να καταγράψω κάποια τέθκοια επιχειρήματα τζιαι τες προβληματικές τους:
Ακούω για παράδειγμα επιχειρήματα ενάντια στην ομοφοβία του τύπου «ομοφυλόφιλος/ λεσβία γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, οπότε δεν έχεις ευθύνη». Ένα επιχείρημα που ανεξάρτητα που το κατά πόσο ευσταθεί ή όι, αφαιρεί κάθε agency που τα υποκείμενα μετατοπίζοντας το στη βιολογία τζιαι αξιώνοντας οίκτο για τα ομοφυλόφιλα άτομα που είχαν την «ατυχία» να γεννηθούν «έτσι».
Ή ακούω επιχειρήματα ενάντια στο μισογυνισμό του τύπου «οι γυναίκες είμαστε πιο έξυπνες/ πιο συναισθηματικές/ μη βίαιες». Μια προσπάθεια δηλαδή διατήρησης τζιαι έμφασης των «καλών» στοιχείων που έχουν αποδοθεί στις γυναίκες μέσα σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο. Μια τέθκοια προσπάθεια όμως, όπως και στο προηγούμενο παράδειγμα, μετατοπίζει κάθε agency από τα υποκείμενα στη βιολογία. Εισηγείται ότι όντως υπάρχει μια «φυσική κατηγορία» ανθρώπων που φέρει την ταπέλλα «γυναίκα» τζιαι που τα μέλη της διακρίνονται που κάποια κοινά τζιαι ομογενοποιημένα χαρακτηριστικά. Μια τέθκοια προσπάθεια αποτυγχάνει βέβαια να αναγνωρίσει ότι ο μύθος της "γυναίκας" υπάρχει μόνο ως κοινωνικό κατασκεύασμα για να μας αποπροσανατολίζει, να μας περιορίζει τζιαι να μας καταπιέζει τζιαι ότι οι γυναίκες δεν είναι παρά μέλη μιας κοινωνικής τάξης που το μόνο κοινό που έχουμε είναι μάλλον η καταπίεση από την κυρίαρχη ετεροκανονική τζιαι σεξιστική τάξη.
Ή ακούω να αντικρούεται η αμφιφυλοφοβία (biphobia) με το επιχείρημα ότι τα αμφιφυλόφιλα άτομα επιδιώκουν μονογαμικές σχέσεις είτε με άντρες είτε με γυναίκες. Λες τζιαι θα ήταν έγκλημα ή «ανωμαλία» να επιδίωκαν μη μονογαμικές σχέσεις ή λες και όλα τα αμφιφυλόφιλα άτομα *πρέπει να* επιδιώκουν μονογαμικές σχέσεις για να μην στιγματίζονται.
Ή ακούω επιχειρήματα ενάντια στην τρανσφοβία που στηρίζονται και πάλι στη βιολογία (αφαιρώντας και πάλι το agency από τα υποκείμενα), φτάνοντας στη σύγκριση «αρσενικού» vs. «θηλυκού» εγκεφάλου. Μια σύγκριση που, κατά τη γνώμη μου, εκτός από αχρείαστη (τι σημασία έσσιει πραγματικά αν είναι θέμα βιολογίας ή όι;), είναι και πιθανώς επικίνδυνη, αφού αν ίσχυε θα επιβεβαίωνε τον ισχυρισμό του Φρόυντ ότι η βιολογία είναι πεπρωμένο. Κάτι τέθκοιο, και μένοντας στο παράδειγμα περί διαφοράς «θηλυκού» vs. «αρσενικού» εγκεφάλου, συνεπάγεται δύο σημαντικά προβλήματα: 1) Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη τσιμέντωση των έμφυλων στερεοτύπων, τα οποία θα τοποθετηθούν σε βιολογικές βάσεις, γεγονός που θα ενισχύσει την αδιαμφισβητησιμότητα τους. 2) Μπορεί να εγκαθιδρύσει μία ιεραρχία ακόμα τζιαι ανάμεσα στα τρανς άτομα. Αν δηλαδή παρθεί αυστηρά ως κριτήριο η αντιστοιχία εγκεφάλων, τότε τρανς άτομα που μπορεί ο εγκέφαλός τους να μεν αντιστοιχεί σε εκείνο που «θα έπρεπε» να αντιστοιχούσε σύμφωνα με τα ευρήματα, θα περιθωριοποιηθούν ακόμα περισσότερο.
Ακόμα, ακούω επιχειρήματα ενάντια στο ρατσισμό που βασίζονται στην εργατικότητα τζιαι την παραγωγικότητα των μεταναστ@, λες τζιαι όσ@ μετανάστ@ δεν είναι εργατικ@ ή παραγωγικ@ θα έπρεπε να εκδιώχνονται ή να μεν στηρίζονται που τες ίδιες υποδομές που στηρίζουν τ@ ιθαγενείς ή λες τζιαι η ανθρώπινη υπόσταση των μεταναστ@ μετριέται ανάλογα της εργατικότητας τζιαι της παραγωγικότητάς τους.
Τούτη η προσπάθεια συνεχούς δικαιολόγησης τζιαι προβολής κανονιστικών τζιαι κυρίαρχων προτύπων εν επικίνδυνη. Γιατί στην προσπάθεια κατάρριψης κάποιων στερεοτύπων, εδραιώνονται άλλα στερεότυπα που βασίζονται στην κανονικότητα που επιβάλλει το κυρίαρχο σύστημα. Η άγνοια εν σημαντικός παράγοντας διακρίσεων, αλλά θεωρώ ότι σημαντικό κομμάτι του προβλήματος ένει πέρα που την άγνοια τζιαι η επιβολή συγκεκριμένων κυρίαρχων προτύπων, άρα, πέρα που την ενημέρωση χρειάζεται τζιαι συνεχής τζιαι συστηματική αμφισβήτηση των στερεοτύπων τζιαι αποδόμησή τους. Φαίνεταί μου μάλιστα ότι η αποδόμηση των κυρίαρχων στερεοτύπων εν πρωταρχικής σημασίας τζιαι ότι η ενημέρωση εν μπορεί να γίνεται δίχα της, αλλιώς υποπίπτουμε σε άλλες παγίδες...
Οι πιο πάνω προσεγγίσεις που αναφέρω ως προβληματικές έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: επικεντρώνονται στην ομάδα στόχου των διακρίσεων τζιαι όι στις ίδιες τις διακρίσεις τζιαι από πού πηγάζουν. Πιστεύκω ότι το αντίστροφο θα ήταν πιο αποτελεσματικό. Να επικεντρωνούμαστε δηλαδή στο γιατί υπάρχει σεξισμός/ τρανσφοβία/ ομοφοβία/ αμφιφυλοφοβία/ ρατσισμός/ ableism/ διακρίσεις γενικά παρά στο πως είναι ή θα έπρεπε να είναι οι γυναίκες/ τα ομοφυλόφιλα άτομα/ τα τρανς άτομα/ οι μετανάστ@/ τα άτομα με αναπηρίες/ τα άτομα που υφίστανται διακρίσεις. Παρά να εξαντλούμε τις προσπάθειές μας στο να παραθέτουμε έρευνες που να αποδεικνύουν ότι η ομοφυλοφιλία ή η τρανς κατάσταση είναι βιολογικά φαινόμενα ας πούμε, ή ότι η αμφιφυλοφιλία είναι «υγιής» κατάσταση, ή οι μετανάστ@ είναι παραγωγικ@ και «συμφέρουν» κοκ, να επικεντρωνόμαστε στο να εξηγούμε γιατί υπάρχουν οι διάφορες διακρίσεις τζιαι φοβικότητες, πως αναπαράγονται τζιαι σε ποι@ συμφέρουν. Να εντοπίσουμε δηλαδή τις ρίζες του προβλήματος τζιαι να εστιάσουμε εκεί τον πολιτικό μας λόγο. Να καταδείξουμε ότι οι διακρίσεις εμποδίζουν μας ούλλ@, ανεξαρτήτως ταυτότητας φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, εθνοτικής καταγωγής ή όποιου άλλου χαρακτηριστικού, συμπεριλαμβανομένων κι όσων τις ασπάζονται/ ασκούν, να είμαστε πιο ολοκληρωμένα άτομα, να αντιλαμβανόμαστε πιο πολύπλευρα τ@ εαυτ@ μας τζιαι τες εμπειρίες μας.
Εμάθαμεν να επιτελούμε ρόλους τζιαι νοιώθουμε ανασφάλεια χωρίς αυτούς, γι' αυτό προσκολλούμαστε σε στερεότυπα. Νοιώθουμε ότι απειλείται η αρρενωπότητα/ η θηλυκότητα/ η ετεροφυλοφιλικότητά/ η εθνοτική μας ταυτότητα κοκ χωρίς ρόλους τζιαι στερεότυπα. Ζιούμε σε ιεραρχικές κοινωνίες, όπου υπάρχουν προνόμια τζιαι περιθώρια. Ταυτιζόμαστε τζιαι προσκολλούμαστε στα προνόμιά μας γιατί μέσω τους αποκτούμε εξουσίες. Έτσι, φοβούμαστε, μισούμε, νοιώθουμε να απειλούμαστε που την έλλειψη προνομίων τζιαι προβάλουμε τις φοβίες μας στο "άλλο," στα άτομα που δεν έχουν τούντα προνόμια.
Τούντα προνόμια όμως βασίζονται σε φαντασιακές ταυτότητες. Το «έθνος» εν ένα φαντασιακό που μας δημιουργεί την αίσθηση της ταυτότητας έναντι στους «απ'έξω» (που τα σύνορα του έθνους) αποκλείοντας όσ@ εν εκτός συνόρων. Η ετεροκανονικότητα, η cis-κανονικότητα, η ικανο-κανονικότητα τζιαι όποια άλλη κανονικότητα, όπως τζιαι οι έμφυλες ταυτότητες εν ένει παρά άλλες φαντασιακές ταυτότητες που μπορούν να υπάρξουν μόνο σε αντιπαράθεση με κάτι άλλο. Οπότε το «άλλο» μετατρέπεται σε «απειλή» προκειμένου να μπορεί να διαμορφωθεί η ταυτότητα του «εαυτού». Τζιαι κάπου δαμέ έγκειται η σχιζοφρένεια τούντης κατάστασης: ο εαυτός μισά το άλλο, περιθωριοποιεί το τζιαι θέλει να το καταστρέψει. Αν το καταστρέψει όμως, καταστρέφει παράλληλα τζιαι τον εαυτό, αφού ο εαυτός υπάρχει μόνο στην αντιπαράθεσή του με το άλλο. Γι' αυτό εν το καταστρέφει, αλλά περιθωριοποιεί το τζιαι καταπιέζει το - εν ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει ο εαυτός τη δική του ταυτότητα. Μια ταυτότητα που όμως είναι μόνο φαντασιακή. Εν γι' αυτό που εν σημαντικό να εστιάσουμε στο πόσο καταστροφικές εν οι διακρίσεις αντί να αναλωνούμαστε στην ύπαρξη του «άλλου». Το φοβικό άτομο εν αγνοεί το «άλλο», αφού αντιλαμβάνεται τον εαυτό του μέσα που την αντιπαράθεσή του με το «άλλο», τα «άλλα». Καταπιέζει τα άλλα για να διατηρήσει την ταυτότητά του. Τζείνο που χρειάζεται οπότε εν εν να κατανοήσει το «άλλο», αλλά να κατανοήσει το φαντασιακό της δικής του ταυτότητας προκειμένου να αγκαλιάσει τα πολλαπλά «άλλα». Τζιαι για να γίνει τούτο πρέπει να αντιληφθεί ότι εν απειλείται που τα «άλλα», αλλά ότι η φαντασιακή του ταυτότητα στερεί του (του ίδιου του εαυτού) την ποικιλομορφία σε σχέση τζιαι με την ταυτότητα τζιαι με τις εμπειρίες του.
From Madonna to Bjork, from the elite New Yorker to the populist Daily Mail, the world united in supporting Russia’s irreverent feminist activists Pussy Riot against the blunt cruelty inflicted on them by the state. It may not have stopped Vladimir Putin’s kangaroo court from sentencing them to two years in prison on charges of hooliganism, but blanket international media pressure helped turn the case into a major embarrassment for the Kremlin.
Yet there is something about the West’s embrace of the young women’s cause that should make us deeply uneasy, as Pussy Riot’s philosophy, activism and even music quickly took second place to its usefulness in discrediting one of America’s geopolitical foes. Twenty years after the end of the Cold War, are dissident intellectuals once again in danger of becoming pawns in the West’s anti-Russian narrative?
Back in the ’70s, the United States and its allies cared little about what Soviet dissidents were actually saying, so long as it was aimed against the Kremlin. No wonder so many Americans who had never read Alexander Solzhenitsyn’s books cheered when he dissed the Soviet Union later felt so shocked, offended and even betrayed when he criticized many of the same shortcomings in his adoptive homeland. Wasn’t this guy supposed to be on our side?
Using dissidents to score political points against the Russian regime is as dangerous as adopting a pet tiger: No matter how domesticated they may seem, in the end they are free spirits, liable to maul the hand that feeds them.
How many fans of Pussy Riot’s zany “punk prayer” in the Cathedral of Christ the Savior and Nadezhda Tolokonnikova’s erudite and moving closing statement were equally thrilled by her participation, naked and heavily pregnant, in a public orgy at a Moscow museum in 2008? That performance, by the radical art group Voina (Russian for “war”), was meant to illustrate how Russians were abused by their government. Voina had previously set fire to a police car and drew obscene images on a St. Petersburg drawbridge.
Stunts like that would get you arrested just about anywhere, not just in authoritarian Russia. But Pussy Riot and its comrades at Voina come as a full package: You can’t have the fun, pro-democracy, anti-Putin feminism without the incendiary anarchism, extreme sexual provocations, deliberate obscenity and hard-left politics.
Unless you are comfortable with all that (and I strongly suspect 99 percent of Pussy Riot’s fans in the mainstream media are not), then standing behind Pussy Riot only now, when it is obviously blameless and the government clearly guilty, is pure opportunism. And just like in the bad old days, such knee-jerk yet selective support for Russian dissidents — without fully engaging with their ideas — is not only hypocritical but also does a great disservice to their cause.
A former Soviet dissident and current member of the anti-Putin opposition, Eduard Limonov, knows such cynicism too well. Thrown out of the Soviet Union and welcomed in New York as a Cold War trophy, Limonov soon learned that it wasn’t the dissent part that the United States loved about Soviet dissidents, but their anti-communism. A bristly and provocative anti-Soviet leftist, he got to work doing what he did best — taking on the establishment — and quickly found himself in hot water again, this time with the Americans. Limonov concluded that “the F.B.I. is just as zealous in putting down American radicals as the K.G.B. is with its own radicals and dissidents.”
At the core of much of the media fever over Pussy Riot lies a fundamental misunderstanding of what these Russian dissidents are about. Some outlets have portrayed the case as a quest for freedom of expression and other ground rules of liberal democracy. Yet the very phrase “freedom of expression,” with its connotations of genteel protest as a civic way to blow off some steam while life goes on, is alien to Russian radical thought. The members of Pussy Riot are not liberals looking for self-expression. They are self-confessed descendants of the surrealists and the Russian futurists, determined to radically, even violently, change society.
Anyone who has bothered to see them beyond their relevance as anti-Kremlin proxies will know that these young people are as contemptuous of capitalism as they are of Putinism. They are targeting not just Russian authoritarianism, but, in Tolokonnikova’s words, the entire “corporate state system.” And that applies to the West as much as to Russia itself. It includes many of the fawning foreign media conglomerates covering the trial, like Murdoch’s News Corp., and even such darlings of the anti-Putin “liberal opposition” establishment as the businessman and anti-corruption campaigner Aleksei Navalny.
Pussy Riot’s fans in the West need to understand that their heroes’ dissent will not stop at Putin; neither will it stop if and when Russia becomes a “normal” liberal democracy. Because what Pussy Riot wants is something that is equally terrifying, provocative and threatening to the established order in both Russia and the West (and has been from time immemorial): freedom from patriarchy, capitalism, religion, conventional morality, inequality and the entire corporate state system. We should only support these brave women if we, too, are brave enough to go all the way.
