Με αφορμή ένα σχόλιο που έκαμα κάπου αλλού στο ίντερνετ ως απάντηση σε ένα επιχείρημα που εκφράστηκε τζιαμέ ότι «ιδεολογίες όπως ο κουμμουνισμος τζιαι ο σοσιαλισμός […] παράγουν ομοφοβία» τζιαι έτσι για να μεν ξιάνουμε τα gender politics μας :)
Ο κομμουνισμός ή ο σοσιαλισμός ουδέποτε ήταν ως ιδεολογίες εναντίων των δικαιωμάτων των LGBTQI ατόμων ή των γυναικών. Το πρόβλημα εν ότι η old left («παραδοσιακή αριστερά» ?) εν ασχολείτουν/ ται με τα ζητήματα φύλου τζιαι σεξουαλικότητας επειδή κατά την άποψή τους (την οποία καταδικάζω) τούτα εν ζητήματα που εννα λυθούν ως διά μαγείας μετά την ταξική επανάσταση σε μιαν σοσιαλιστική/ κομμουνιστική κοινωνία. Αποδείχτηκε τζιαι στην πράξη (τόσο επί σοβιετικής ένωσης όσο και κατά την Ισπανική Επανάσταση) ότι τούτο εν πρόκειται να συμβεί ως διά μαγείας, ούτε ως αποτέλεσμα μιας καθαρά ταξικής και μόνο επανάστασης. Διότι τα ζητήματα φύλου τζιαι σεξουαλικότητας παν πολλά πιο πίσω τζιαι που τον καπιταλισμό τζιαι που τη συμμετοχική δημοκρατία τζιαι που την ταξική κοινωνία. Άρα, χρειάζεται έξτρα δουλειά, παράλληλα με την ταξική επανάσταση για να μπορούμε να δούμε μια πιο δίκαιη τζιαι ίση κοινωνία, όπου δεν θα υπάρχει καταπίεση στη βάση του φύλου ή του σεξουαλικού προσανατολισμού.
Ο σοσιαλισμός έννεν μια ομοιόμορφη πολιτική θεωρία, αλλά διαφέρει σημαντικά, συμπεριλαμβανομένων των ποικιλιών της παραδοσιακής αριστεράς τζιαι του ριζοσπαστικού φεμινισμού. Ο όρος old left αναφέρεται στ@ παραδοσιακ@ κομμουνιστ@ (λενινιστ@, τροτσκιστ@, σταλινικ@, μαοϊκ@ τζιαι ορθόδοξ@ μαρξιστ@) της εποχής πριν από τη δεκαετία του 1960, που είναι κυρίως ταξικά προσανατολισμέν@ και κατά συνέπεια εστιάζονται σε ακτιβισμό που αφορά κυρίως τα εργασιακά δικαιώματα. Από την άλλη πλευρά, η New Left («Νέα Αριστερά»?), που προέκυψε μεταξύ του 1960 και του 1970, ασπάζεται τζιαι προωθεί ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό ακτιβισμό, συμπεριλαμβανομένων φεμινιστικών ανησυχιών τζιαι διεκδικήσεις του LGBTQI κινήματος. Η παραδοσιακή αριστερά απορρίπτει το φεμινισμό με τη δικαιολογία ότι εν ένα "σεπαρατιστικό" κίνημα, το οποίο διαιρεί την εργατική τάξη τζιαι ισχυρίζεται ότι το ultimate μέσο καταπίεσης των ανθρώπων είναι η τάξη και ότι σε μια κομμουνιστική κοινωνία, όπου η τάξη θα εξαλειφθεί, το φύλο δεν θα αποτελεί διχαστικό ζήτημα.
Ο Ehrlich ακόμα λαλεί ότι ομάδες της παραδοσιακής αριστεράς, όπως το Revolutionary Communist Party (πρώην Revolutionary Union), the October League, τζιαι το International Workers Party θεωρούν ότι τα κινήματα για τα δικαιώματα των LGBTQI ατόμων “are caught in the mire and muck of bourgeois decadence” τζιαι ότι είναι “anti-working class and counter revolutionary.”
Που την άλλη, ο «ριζοσπαστικός φεμινισμός», (που είναι μέσα στο spectrum του σοσιαλισμού) που βρίσκει τις απαρχές του στη δεκαετία του 1960 στο πλαίσιο του δεύτερου κύματος του φεμινισμού τζιαι αναπτύσσει ένα πιο πλήρες τζιαι αναλυτικό θεωρητικό πλαίσιο κατά το τρίτο κύμα του φεμινισμού, προσδιορίζει την πατριαρχία ως ένα σύστημα εξουσίας, το οποίο δημιουργεί τζιαι διατηρεί οικονομικές, κοινωνικές τζιαι πολιτικές ιεραρχίες, ως βασική προβληματική του σημερινού κοινωνικού συστήματος. Αν και ο πρώιμος ριζοσπαστικός φεμινισμός (στο πλαίσιο του δεύτερου κύματος του φεμινισμού) αντιλαμβανόταν την πατριαρχία τζιαι την καταπίεση των γυναικών ως τη μόνη πηγή καταπίεσης, ο ριζοσπαστικός φεμινισμός στο τρίτο κύμα του φεμινισμού αναγνωρίζει ότι εκτός από την πατριαρχία, υπάρχουν και άλλες μορφές καταπίεσης τζιαι άλλοι τρόποι καταστολής, όπως η τάξη, η σεξουαλικότητα, η ταυτότητα φύλου, τζιαι η εθνοτική καταγωγή. Σύμφωνα με τον ριζοσπαστικό φεμινισμό, μια δίκαιη και ίση κοινωνία μπορεί να πραγματωθεί μόνο με την κατάργηση της πατριαρχίας, καθώς και κάθε μορφή ιεραρχίας.
Ο φεμινισμός του «τρίτου κύματος» αποτελεί όχι μόνο τη συνέχεια, αλλά τζιαι μιαν αντίδραση στις αποτυχίες και ανεπάρκειες του φεμινισμού του δεύτερου κύματος . Από αυτή την άποψη, το τρίτο κύμα φεμινισμού αμφισβητεί (challenges εν η λέξη που προτιμώ) έννοιες του δεύτερου κύματος του φεμινισμού, όπως η «θηλυκότητα» (ως καθολική γυναικεία ταυτότητα), και έχει επίγνωση του γεγονότος ότι οι γυναίκες δεν ορίζονται απλώς και μόνο από το βιολογικό τους φύλο (τζιαι δαμέ 'sex' εν καλύττερη λέξη παρά 'φύλο'), αλλά και από τα κοινωνικά ascriptions στο φύλο τους, και ότι οι γυναίκες είναι διάφορων εθνικοτήτων, εθνοτήτων, χρωμάτων, τάξεων, σεξουαλικοτήτων και πολιτισμικών υπόβαθρων. Ο φεμινισμός του τρίτου κύματος ως εκ τούτου ασχολείται επίσης με LGBTQI δικαιώματα τζιαι θέματα, όπως τζιαι με τον αντιρατσισμό, αναγνωρίζοντας ότι το φύλο δεν είναι το μόνο μέσο κοινωνικής καταπίεσης.
