τα παιδία δεν παίζει

Νέα τρομοκρατική επίθεση εργοδότη Aνακοίνωση του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων στο κλάδο του επισιτισμού

Αναδημοσίευση από το ρεπό

Πρόσφατα, συναδέλφισσα, μέλος του σωματείου που επέστρεψε από νόμιμη ιατρική άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό-ιδιοκτήτη της αλυσίδας καφετεριών VΙΑ VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν με τους λογιστές της επιχείρησης, ώστε να τις αποδοθούν δεδουλευμένα, ένσημα και αποζημίωση, ο εργοδότης Στέλιος Καρέζος εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μάρτη, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο Καρέζος, αφού αντιλήφθηκε -δυσφορώντας- τη μαζική παρουσία μελών του σωματείου, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες με ψηφιακή κάμερα. Μετά από απαίτηση να σβήσει τις φωτογραφίες, σήκωσε την μπλούζα του κι επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του. Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και τα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις, ώστε να μη δεχθούν αντιμήνυση από τον Καρέζο (ο οποίος περίμενε απ’ έξω) κι οδηγηθούν όλοι στο αυτόφωρο. Ο Καρέζος καθ’ όλη τη διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»…

Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθυνόταν στο σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνό της.

Την κυβερνητική τρομοκρατία των οικονομικών μέτρων και της αστυνομικής καταστολής ακολουθεί χαμογελαστά η εργοδοτική τρομοκρατία της μείωσης μισθών, της ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας και της τραμπούκικης συμπεριφοράς απέναντι σε όποιον/α επιλέγει να παλέψει συλλογικά για τα αυτονόητα (πλήρη ασφάλιση, ένσημα, αποζημιώσεις, αξιοπρέπεια). Το παραπάνω γεγονός έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας απέναντι σε συνδικαλιστές βάσης το τελευταίο διάστημα και στους αναρίθμητους εργαζομένους που βιώνουν τέτοιες συνθήκες καθημερινά, τη στιγμή που οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές με τους παχυλούς μισθούς διοργανώνουν συνέδρια-φιέστες, προβάροντας το υπουργικό τους κοστούμι.

Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΠΡΑΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Συνέλευση Κυριακή 28 Μάρτη, 18:00, Πολυτεχνείο.

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού.

Ατάκες που άκουσα σήμερα (με χρονολογική σειρά)

«Στην Κύπρο εν έσσιει λεσβίες» !!!!!!!!!!!!!!!

Στην πρεσβεία του Βελγίου, στην Κύπρο, τουλάχιστο, τελούν γάμους μεταξύ αντρών, αλλά όχι μεταξύ γυναικών!!!!!!!!!! (τούτη εν εν ατάκα, εν η πραγματικότητα!!!!!!)

«Τα παιδιά μας πρέπει να τα μεγαλώνουμε και να τους βάζουμε όρια σύμφωνα (και) με το φύλο τους»!!!!!!!!!!!

«Εν μπορείς την κόρη σου να την μεγαλώσεις όπως τον γιο σου, ούτε τον γιο σου όπως την κόρη σου»....

Βία ενάντια στις γυναίκες (συνέχεια)

--> 

Γενικά, η συζήτηση αναφορικά με τη βία κατά των γυναικών κινείται κατά κανόνα σε επιφανειακό επίπεδο. Κι αυτό εξ αιτίας του ότι θεωρείται πια «ξεπερασμένο» θέμα και χιλιοειπωμένο. Η αλήθεια είναι ότι άπειρες συζητήσεις έχουν γίνει και γίνονται επί του θέματος. Σπάνια όμως σε βάθος και στην ουσία. Κι εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Γιατί η συνεχής επανάληψη του θέματος έχει «κουράσει» κι έχει αφήσει την ψευδαίσθηση ότι η συζήτηση γύρω από αυτό έχει «εξαντληθεί». Κι όμως, στην πραγματικότητα, η συζήτηση αυτή σχεδόν ποτέ δεν γίνεται διεξοδικά και ειλικρινά. Συνήθως, ίσα που ξύνεται η επιφάνεια του ζητήματος και η συζήτηση κλείνει πριν φτάσει στο ζουμί.

Συχνά, οι συζητήσεις γύρω από τη βία ενάντια στις γυναίκες γίνονται με αφορμή κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Το κακό είναι ότι, με πρόφαση ότι στόχος πρέπει να είναι πέρα από την θεωρητική προσέγγιση του θέματος και η έμπρακτη βοήθεια προς τη συγκεκριμένη γυναίκα, η συζήτηση καταλήγει σε απλή φιλανθρωπία και προσπάθειες επίκλησης όχι της ουσιαστικής αλληλεγγύης μας προς το θύμα, αλλά των φιλανθρωπικών μας συναισθημάτων απέναντί της.

Από την άλλη, με την ισοπεδωτική δικαιολογία πάντα ότι αιτία του φαινομένου είναι όχι τα άτομα τα ίδια που προβαίνουν στη άσκηση βίας, αλλά η κοινωνία γενικότερα και αόριστα (πόσο συμφέρον, αλήθεια…), ακόμα και οι πιο ευαίσθητοι και, κατά τ’ άλλα, πολιτικοποιημένοι, δίνουν συγχωροχάρτι στους θύτες. Και η πρόφαση είναι ότι και οι θύτες ουσιαστικά θύματα είναι, αφού στην κοινωνία που ζούμε, η οποία αποδέχεται και προωθεί πολλές φορές τη βία και τον σεξισμό, τέτοια φαινόμενα είναι αναπόφευκτα. Βέβαια και οι θύτες είναι κι αυτοί θύματα αυτής της κοινωνίας, η οποία μας διαπλάθει με συγκεκριμένα πρότυπα και όπου η ιεραρχία θριαμβεύει ακόμα και στις διαπροσωπικές σχέσεις των μελών της. Δεν είναι το ίδιο όμως. Δεν μπορεί να εξισωθεί ο θύτης με το θύμα. Δεν βρίσκονται ακριβώς στην ίδια κατάσταση, στην ίδια θέση. Γιατί ο ένας κάνει χρήση της εξουσίας του απέναντι στην άλλη, η οποία υφίσταται τη βία. Και στο κάτω κάτω, ποια είναι αυτή η κυρία κοινωνία? Δεν είναι όλοι και όλες εμείς που αποτελούμε αυτή την περιβόητη κοινωνία? Δεν έχουμε ο καθένας και η καθεμιά μας ευθύνες για το πώς είναι η κοινωνία? Και δεν έχουν ακόμα περισσότερες ευθύνες, σε σχέση μάλιστα με τα θύματά τους, εκείνοι που ασκούν και επιβάλουν την εξουσία τους (ακόμα και την φανταστική εξουσία τους) μέσω τέτοιου είδους βίας?