Βία ενάντια στις γυναίκες (συνέχεια)

--> 

Γενικά, η συζήτηση αναφορικά με τη βία κατά των γυναικών κινείται κατά κανόνα σε επιφανειακό επίπεδο. Κι αυτό εξ αιτίας του ότι θεωρείται πια «ξεπερασμένο» θέμα και χιλιοειπωμένο. Η αλήθεια είναι ότι άπειρες συζητήσεις έχουν γίνει και γίνονται επί του θέματος. Σπάνια όμως σε βάθος και στην ουσία. Κι εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Γιατί η συνεχής επανάληψη του θέματος έχει «κουράσει» κι έχει αφήσει την ψευδαίσθηση ότι η συζήτηση γύρω από αυτό έχει «εξαντληθεί». Κι όμως, στην πραγματικότητα, η συζήτηση αυτή σχεδόν ποτέ δεν γίνεται διεξοδικά και ειλικρινά. Συνήθως, ίσα που ξύνεται η επιφάνεια του ζητήματος και η συζήτηση κλείνει πριν φτάσει στο ζουμί.

Συχνά, οι συζητήσεις γύρω από τη βία ενάντια στις γυναίκες γίνονται με αφορμή κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Το κακό είναι ότι, με πρόφαση ότι στόχος πρέπει να είναι πέρα από την θεωρητική προσέγγιση του θέματος και η έμπρακτη βοήθεια προς τη συγκεκριμένη γυναίκα, η συζήτηση καταλήγει σε απλή φιλανθρωπία και προσπάθειες επίκλησης όχι της ουσιαστικής αλληλεγγύης μας προς το θύμα, αλλά των φιλανθρωπικών μας συναισθημάτων απέναντί της.

Από την άλλη, με την ισοπεδωτική δικαιολογία πάντα ότι αιτία του φαινομένου είναι όχι τα άτομα τα ίδια που προβαίνουν στη άσκηση βίας, αλλά η κοινωνία γενικότερα και αόριστα (πόσο συμφέρον, αλήθεια…), ακόμα και οι πιο ευαίσθητοι και, κατά τ’ άλλα, πολιτικοποιημένοι, δίνουν συγχωροχάρτι στους θύτες. Και η πρόφαση είναι ότι και οι θύτες ουσιαστικά θύματα είναι, αφού στην κοινωνία που ζούμε, η οποία αποδέχεται και προωθεί πολλές φορές τη βία και τον σεξισμό, τέτοια φαινόμενα είναι αναπόφευκτα. Βέβαια και οι θύτες είναι κι αυτοί θύματα αυτής της κοινωνίας, η οποία μας διαπλάθει με συγκεκριμένα πρότυπα και όπου η ιεραρχία θριαμβεύει ακόμα και στις διαπροσωπικές σχέσεις των μελών της. Δεν είναι το ίδιο όμως. Δεν μπορεί να εξισωθεί ο θύτης με το θύμα. Δεν βρίσκονται ακριβώς στην ίδια κατάσταση, στην ίδια θέση. Γιατί ο ένας κάνει χρήση της εξουσίας του απέναντι στην άλλη, η οποία υφίσταται τη βία. Και στο κάτω κάτω, ποια είναι αυτή η κυρία κοινωνία? Δεν είναι όλοι και όλες εμείς που αποτελούμε αυτή την περιβόητη κοινωνία? Δεν έχουμε ο καθένας και η καθεμιά μας ευθύνες για το πώς είναι η κοινωνία? Και δεν έχουν ακόμα περισσότερες ευθύνες, σε σχέση μάλιστα με τα θύματά τους, εκείνοι που ασκούν και επιβάλουν την εξουσία τους (ακόμα και την φανταστική εξουσία τους) μέσω τέτοιου είδους βίας?