Επήα σήμερα το πρωί στη σχολική γιορτή για την επέτειο της 1ης Απριλίου του σχολείου, στο οποίο φοιτά η κόρη μου. Ήξερα που πριν να πάω ότι ήταν να νευριάσω, αλλά με τίποτε εν επερίμενα να δω όσα είδα… Επήα προφανώς για χάρη της κόρης μου (η παρακολούθηση σχολικών [τζιαι μάλιστα εθνικών] εορτών συγκαταλέγεται μες στις θυσίες που κάμνει μια μάνα για το παιδί της…).
Καταρχάς, πριν την έναρξη της γιορτής έπρεπε ούλλες τζιαι ούλλοι να σηκωστούμε για να κάμουμε την προσευχή μας («πάτερ ημών»), άσχετα από το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα των μαθητριών τζιαι των μαθητών του σχολείου προέρχεται από άλλα πολιτισμικά και θρησκευτικά υπόβαθρα. Στη συνέχεια, και καθ’ όλη τη διάρκεια της γιορτής, προβάλλονταν εικόνες/ φωτογραφίες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων απεικόνιζαν τον Γρίβα τζιαι συνθήματα για «Ένωσις με την Ελλάς».
Ούλλη η γιορτή έβριθε, όπως γίνεται πάντα σε τούντες περιπτώσεις, που ιστορικές ανακρίβειες τζιαι μισές αλήθκειες (στην καλύττερη περίπτωση).
Ούλλα τα σκετσάκια που παρουσιάστηκαν από τα παιδιά είχαν ως κεντρικούς ήρωες άντρες αγωνιστές της ΕΟΚΑ, ενώ σε όσα από αυτά υπήρχαν γυναίκες, ο ρόλος τους ήταν είτε παθητικός είτε βουβός: στο ένα μια μαθήτρια υποδυόταν τη μάνα ενός μαθητή που συμμετείχε στην ΕΟΚΑ τζιαι στο άλλο μια μαθήτρια υποδυόταν την Ελευθερία. Η μάνα εμίλησε ελάχιστο, μόνο τζιαι μόνο για να εκφράσει την αγωνία της για το παιδί της. Η Ελευθερία επέρασε εντελώς βουβή στεφανώνοντας τα παλλικάρκα με δάφνες…
Τζιαι σαν έβραζα που μέσα μου, περνά μπροστά στα μάθκια μας μια εικόνα με το λογότυπο του ΕΛΑΜ, όπου αναγραφόταν ξεκάθαρα «Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο»!!! WTF!!! Στην αρκή ενόμιζα ότι επέλλανα τζιαι θωρώ άλλα ‘ντάλλων… Όμως, όι, εξανάδα τη, εφωτογράφησά τη τζιόλλας τζιαι έτην δαμέ…
Εν με εχωρούσαν οι τόποι. Ήθελα να βάλω τις παουρκές τζιαι να διακόψω το έγκλημα που εγίνετουν εις βάρος των παιδιών μας. Εν το έκαμα όμως. 'Οι επειδή εδείλιασα, αλλά επειδή αναλογίστηκα τις επιπτώσεις που κάτι τέθκιο θα είσσιε στο παιδί μου… Γιατί δυστυχώς, είτε μας αρέσκει είτε όι, τούτην εν η πραγματικότητα: όσο παραπάνω διαμαρτύρονται οι γονείς για τα κακώς κείμενα στα σχολεία, τόσο περισσότερο τα παιδιά τους στιγματίζονται τζιαι τιμωρούνται (είτε από δασκάλους είτε από συμμαθητές τζιαι συμμαθήτριές τους που σαφώς επηρεάζονται από τους δικούς τους γονείς)…
Η γιορτή έκλεισε με έναν καλαμαθκιανό τζιαι τον εθνικό ύμνο (της Ελλάδας), κατά τη διάρκεια του οποίου παιδιά τζιαι γονείς είχαμε να συμμορφωθούμε με τις οδηγίες της διευθύντριας «τα χέρια στο πλάι».
Περιττό να πω ότι μετά που τα πιο πάνω τζιαι ειδικόττερα την εικόνα του ΕΛΑΜ, έφυα αναουλιασμένη που το σχολείο τζιαι νιώθοντας σσίλιες τύψεις για τα βασανιστήρια, στα οποία εγώ ως μάνα υποβάλλω το παιδί μου καθημερινά στέλνοντάς το να φοιτήσει στη δημόσια εκπαίδευση της Κύπρου.